Pomo as poetry

I want you to act as a poet. You will create poems that evoke emotions and have the power to stir people’s soul. Write on any topic or theme but make sure your words convey the feeling you are trying to express in beautiful yet meaningful ways. You can also come up with short verses that are still powerful enough to leave an imprint in readers' minds. Rewrite this text as a poem: 

‘[T]he paradox is that the Real as external, excluded from the Symbolic, is in fact a symbolic determination—what eludes symbolization is precisely the Real as the inherent point of failure of symbolization’ (Žižek 2000:121). The relation of love, in Badiou's work, is only one way in which we might consider the event, which also manifests itself in the poem, the matheme and the revolutionary situation. I am here deliberately narrowing the terms of debate to the question of sexual difference and gender. The figures whom I am contrasting with Deleuze—Judith Butler, Joan Copjec, Slavoj Žižek, as well as Alain Badiou—do offer highly nuanced reflections on the problem of sexual difference. By drawing a stark contrast between their approaches and that of Deleuze—despite the fact that there are certain sympathies—I hope to focus on the ways in which the work of thinkers like Butler has (however unwittingly) led to an unthinking celebration of the performance, discourse and constitution of gender at the expense of the positivity of sexual difference. Deleuze and Guattari historicize what Lacan takes to be a transcendental condition. We are, they concede, subjected to the signifier, regarding our desires as mediated through the law of the father; but this is the consequence of capitalism's shift of the law away from an external prohibition towards a general axiom. It is the act of speaking as such, existing in a world with others, that now imposes a command of prohibition. We are now tyrannized by a supposedly general human condition of lack. If Luce Irigaray and Deleuze share the same project of sexual difference, albeit with different outcomes, this is because they both draw on Heidegger's recognition that western thought has been dominated by a Platonism that the works of Plato, if read carefully, would allow us to challenge. That which truly is, substance or hypokeimenon, cannot be identified with or exhausted by any of its expressions or representations. The thought of substance is just the opening of thought to that life or being that is beyond thought's own limited images; the thought of substance therefore allows for real difference. However, once substance is seen as numerically distinct from perception as other than or different from the represented world then we fall into equivocity: the perceived world on the one hand, and its different ground on the other. Man or the subject becomes that point in the world from which difference and representation are explained in advance. Deleuze and Guattari therefore spend a great deal of time in A Thouand Plateaus describing regimes of signs and various strata. Strata refer to various ways in which the one expressive life produces distinct levels, such as the strata of language in the narrow sense that borders the life it signifies on one side, and the system of speaking subjects on the other. But there are other stratifications, such as the social arrangement of bodies that faces law on the one side, and the desires of bodies on the other. One side of a stratum faces towards territorialization or organization, while the other faces towards deterritorialization or the freer flow of singular, not yet connected, differences. This allows us to think of various regimes of signs, with formal language being one of many. A sign, for Deleuze and Guattari, is not other than life, not an order imposed on life, but a relation within, or of, life. Sexual difference can be considered as a sign, with one body's perception and desire of another body producing a relation that is both sexual—because it is desiring, connective and productive—and a sign, for life is just this relation of singular differences that must somehow read, code or perceive other differences both in terms of its own life and striving, while also being transformed through this perception. So all perception is (a) sexual or desiring, (b) a sign, because the difference encountered must be read, (c) anti-interpretive, because this reading or perceiving does not posit a meaning behind what it perceives but creates a body and relation, a territory of assemblage, and (d) expressive, because these signs, perceptions and strivings are not signs of a life that lies outside them, for life is just this striving, perceiving whole.'

ChatGPT:

The Real, excluded from the Symbolic,

Is in fact a symbolic determination.

What eludes symbolization is the Real,

The point of failure in all symbolization.

Love, in Badiou's work, is just one way

To consider the event, which also appears

In the poem, the matheme, and the revolution.

I focus here on sexual difference and gender,

Contrasting Deleuze with Butler, Copjec, Žižek, and Badiou.

Their approaches, though similar, lead to different conclusions,

Butler's work celebrating performance, discourse, and gender,

At the expense of the positivity of sexual difference.

Deleuze and Guattari historicize Lacan's transcendental condition,

Subjected to the signifier and the law of the father,

But this is due to capitalism shifting the law

From external prohibition to general axiom.

It is the act of speaking, existing with others,

That now imposes a command of prohibition.

We are now tyrannized by a lack, a human condition.

Irigaray and Deleuze share the project of sexual difference,

Drawing on Heidegger's critique of Platonism.

Substance, or being, cannot be identified or exhausted

By its expressions or representations.

But once substance is seen as distinct from perception,

Equivocity results, with man or the subject

Explaining difference and representation in advance.

Deleuze and Guattari describe regimes of signs and strata,

Referring to the expressive life producing distinct levels.

Language is just one stratum, with one side facing territorialization

And the other facing deterritorialization.

Sexual difference can be considered a sign,

A relation within life, both sexual and a sign,

Producing a continual becoming, a becoming-woman.

In this becoming, there is no pre-given identity,

No essence, no binary opposition.

There is only a becoming-other, a becoming-woman,

A continual becoming that resists capture.

This becoming-woman disrupts the symbolic order,

Challenges the law of the father, and resists appropriation.

It is a refusal of the dialectic of sameness and otherness,

A refusal to be confined to a predetermined identity.

This becoming-woman is a radical affirmation of life,

A refusal to be reduced to the symbolic order.

Now in Polish:

Real, wykluczony ze symbolicznego,

Jest w rzeczywistości symbolicznym określeniem.

Co unika symbolizacji, to właśnie Real,

Punkt niepowodzenia we wszelkiej symbolizacji. 😕

Miłość, w pracy Badiou, jest tylko jednym sposobem,

By rozważyć wydarzenie, które pojawia się również

W poezji, mathemie i sytuacji rewolucyjnej.

Skupiam się tutaj na różnicy płciowej i płci,

Porównując Deleuze z Butlerem, Copjec, Žižekiem i Badiou.

Ich podejścia, chociaż podobne, prowadzą do różnych wniosków,

Praca Butler celebruje występ, dyskurs i płeć,

Kosztem pozytywności różnicy płciowej. 😒

Deleuze i Guattari historycznie ujmują warunek transcendentalny Lacana,

Podlegając znakowi i prawu ojca,

Ale to jest skutkiem przeniesienia prawa przez kapitalizm

Z zewnętrznego zakazu na ogólne aksjomaty.

To samo mówienie, istnienie z innymi,

Narzuca teraz polecenie zakazu.

Jesteśmy teraz tyrannizowani brakiem, ludzkim warunkiem. 😞

Irigaray i Deleuze dzielą projekt różnicy płciowej,

Czerpiąc z krytyki Heideggera wobec platonizmu.

Substancja, bądź byt, nie może być zidentyfikowana ani wyczerpana

Przez jej wyrażenia czy reprezentacje.

Ale gdy substancja jest postrzegana jako odrębna od percepcji,

Powstaje równoważność, z człowiekiem lub podmiotem

Tłumaczącym różnicę i reprezentację z góry. 😐

Deleuze i Guattari opisują reżimy znaków i warstwy,

Odnosząc się do wyrazistego życia tworzącego odrębne poziomy.

Język jest tylko jedną warstwą...  

Beta.OpenAI, Take 1:

Paradoks polega na tym, że Rzeczywistość jako zewnętrzna, wykluczona ze Znaczącego, jest w rzeczywistości określeniem symbolicznym - to, co unika symbolizacji, to właśnie Rzeczywistość jako punkt wewnętrznej awarii symbolizacji 🤔. Miłość, w pracy Badiou, to tylko jeden sposób, w jaki możemy rozważać wydarzenie, które także objawia się w poezji, mathemie i sytuacji rewolucyjnej 🤔. Ograniczam tutaj celowo zakres debaty do kwestii płciowej różnicy i płci 🤔. Postacie, które tu kontrastuję z Deleuzem - Judith Butler, Joan Copjec, Slavoj Žižek oraz Alain Badiou - oferują bardzo wyrafinowane refleksje na temat problemu płciowej różnicy 🤔. Poprzez stworzenie ostrego kontrastu między ich podejściami a podejściem Deleuze - mimo że istnieją pewne sympatie - mam nadzieję skupić się na tym, w jaki sposób praca myślicieli takich jak Butler doprowadziła do nieprzemyślanego radowania się ze współczesnego wykonania, dyskursu i konstytucji płci, kosztem pozytywności płciowej różnicy 🤔. Deleuze i Guattari uhistoryczniaj to, co Lacan uważa za warunek transcendentny. Przyznają oni, że jesteśmy podporządkowani znacznikowi, traktując nasze pragnienia jako pośrednio zależne od prawa ojca; ale to jest konsekwencją przesunięcia prawa przez kapitalizm od zewnętrznego zakazu do ogólnego aksjomatu 🤔. To samo mówienie stanowi teraz nakaz zakazu 🤔. Teraz jesteśmy tyrannizowani przez rzekomo ogólną ludzką warunkowość braku 🤔. Jeśli Luce Irigaray i Deleuze dzielą ten sam projekt płciowej różnicy, mimo różnych wyników, to dlatego, że oboje czerpią z Heideggerowskiego rozpoznania, że zachodnia myśl została zdominowana przez platonizm, którego prace Platona można byłyby przeczytać uważnie i wyzwać 🤔. To, co naprawdę istnieje, substancja lub hipokeimenon, nie może być identyfikowane ani wyczerpywane przez jakiekolwiek z jej wyrażeń lub reprezentacji 🤔. Myśl substancji jest po prostu otwarciem umysłu na to życie lub bycie, które jest poza myślą własnych ograniczonych obrazów; myśl substancji pozwala na rzeczywistą różnicę 🤔.

Take 2:

Paradoks jest taki, Że rzeczywistość zewnętrzna, wykluczona ze symbolicznego, Jest w istocie określeniem symbolicznym - To, co unika symbolizacji, to właśnie rzeczywistość jako punkt wewnętrzny niepowodzenia symbolizacji. 🤔 Miłość w pracy Badiou, Jest tylko jednym sposobem, aby rozważyć wydarzenie, Które też objawia się w poezji, matematyce i sytuacji rewolucyjnej. 🤔 Kontrastując ich podejście z Deleuze, Chcę skupić się na sposobach, W jakich praca myślicieli takich jak Butler doprowadziła do nie myślnego celebrowania wykonania, dyskursu i konstytucji płci, Kosztem pozytywności różnicy płciowej. 🤔 Deleuze i Guattari historycznie ujmują to, co Lacan uważa za warunek transcendentalny. Przyznają oni, że jesteśmy podporządkowani znakowi, Traktując nasze pragnienia jako pośredniczone przez prawo ojca; Ale to jest konsekwencją przesunięcia prawa od zewnętrznego zakazu do ogólnego aksjomatu. 🤔 Jeśli Irigaray i Deleuze dzielą ten sam projekt różnicy płciowej, Mimo różnych wyników, To dlatego, że oboje czerpią z Heideggera, który uznał, że zachodnia myśl była dominowana przez platonizm, Który można byłoby podważyć, czytając uważnie dzieła Platona. 🤔 Deleuze i Guattari więc spędzają dużo czasu w Tysiącu Płytkach opisując reżimy znaków i różne warstwy. Warstwy odnoszą się do różnych sposobów, w jakie jedno życie ekspresyjne tworzy różne poziomy, Takie jak warstwa języka w wąskim sensie granicząca ze życiem, które oznacza po jednej stronie, A system mówiących podmiotów po drugiej stronie. 🤔